Religia naszych przodków wywodzi się z rdzenia indoeuropejskich religii politeistycznych. W części źródeł dotyczących wierzeń Słowian stwierdza się, że był to też henoteizm; wierzono w wielu różnorodnych bogów bądź też w jednego głównego wraz z jego wieloma wcieleniami. Niektórzy bogowie dla danego plemienia byli ważniejsi ze względu
na rodzaj wykonywanej tam pracy lub typ hodowli prowadzonej w tym plemieniu. Dla rolników gleba miała największe znaczenie, dlatego też czczono ją, rybacy składali hołd wodzie. Nasi przodkowie boską siłę upatrywali w przyrodzie, stąd często religia
ich nazywana była religią naturalną, opartą na prawach przyrody. Jest to religia pochodzenia indoeuropejskiego, a więc cechuje ją nieodłączny fakt istniejący zarówno w mitologii Greków jak i Rzymian, że był jeden główny bóg i bogini, którzy mieli zawsze siedmioro dzieci,
a z nich najstarszy syn pozbawiał władzy ojca. Teoria ta twierdzi, iż prabogiem i ojcem wszystkich bogów miał być u Słowian Trzygłów (Triglav), który był panem ziemi, nieba
i piekieł. Owy panteon słowiański zostanie opisany w odnośniku do ich mitologii, która
ma silne znaczenie dla w obrzędowości i wierzeń.
Religia Słowian przejawia wiele podobieństw do religii innych ludów indoeuropejskich. Nasi przodkowie dzielili swych bogów na różne grupy: władzy zwierzchniej, walki zbrojnej i pomyślności gospodarczej. W związku z masową chrystianizacją, na początku drugiego tysiąclecia naszej ery, wiele zabytków dawnej kultury Słowian, a w tym także dowodów na jej istnienie zostało barbarzyńsko zniszczonych. Najstarsze źródła rodzimej wiary, które nie zostały zniszczone pochodzą z VI wieku. Historycy i badacze, na podstawie tych materiałów: podań i wierzeń ludowych odtworzyli zarys religii Słowian. Pozostawili oni po sobie kilka kamiennych posągów,
m.in. czterotwarzowy Świętowit wyłowiony z dna rzeki w 1848 roku. Obyczaje i wierzenia naszych przodków są niezmiernie ciekawe i zaskakujące, mało kto wie, że najświętszym symbolem Słowian była swastyka, a także inne solarne symbole. Jest to bardzo stary symbol pomyślności, słońca, ognia i światła. Ciekawostką jest, iż Bóg u dawnych Słowian
był zarówno dobry jak i zły; mógł się nawet mścić, a słabości człowiecze nie były mu obce.
Do tematu późniejszych losów Słowian po chrystianizacji, Misji Wielkomorawskiej, podziałach słowiańszczyzny jeszcze wrócimy, przy poszerzaniu zakresu tematyki.